Çoğu zaman küçük sevinçler,
Küçük yolculuklar hep bir kenarda durur, hep erteleriz…
O kitabı sonra okuyacak, ziyaretlerimize sonra gidecek,
Akşam yürüyüşlerine sonra çıkacağızdır;
Şu işimiz de bitsin,bunlarda bitsin, her şeye daha sonra zaman olacaktır…
Her şey, daha sonra, her şey yoluna girdiğinde yapılacak,
söyleyeceklerimiz daha sonra söylenecektir…
Hep erteleriz…
Derken ‘zaman’, çok önemli şeyleri anlatır bize…
Ne kadar çabuk geçti bu zaman deriz,
Keşke bunu yapsaydım, keşke keşke….
Gitmek istediğimiz arkadaş başka bir yere taşınmıştır,
Görüşmek istediğimiz akraba vefat etmiştir,
Yardım etmek istediğiniz kimse başka bir yere gitmiştir,
küçükken birlikte vakit geçiremediğimiz, ilgilenemediğimiz,
birlikte oyunlar oynayamadığımız çocuklarımız artık büyümüştür..
Yürüyüş yapmak istediğimiz yerler araçlarla dolmuştur ve
Biz erteleyerek hayatımızın en güzel anlarını ıskalamışızdır….
Provası yok ki hayatın. Ne yeniden yaşamak mümkün,
Ne de yapamadıklarımızı yeniden yapmak……
